- Barania Góra

Wisła Nowa Osada – Szarcula – Przysłop – Barania Góra – Szczyrk

(Beskid Śląski) 16.07.2009

Informacje ogólne

Długość trasy: 26,1km

Najwyższy punkt trasy: Barania Góra 1220m n.p.m.

Najniższy punkt trasy: Wisła Nowa Osada 505m n.p.m.

Przewyższenie bezwzględne: 715m

Podejścia

Łączna długość podejść: 12,1km

Łączna wysokość podejść: 1270m

Średnie nachylenie: 10,4%

Schroniska

Dom Turysty „Nad Zaporą”, Schronisko Stecówka, Schronisko PTTK Przysłop

Szczyty

Kozińce (776m n.p.m.) - szczyt w Beskidzie Śląskim. Stanowi kulminację grzbietu, który biegnie w kierunku północno-zachodnim od szczytu Kubalonki i rozdziela doliny Wisły oraz Głębiczka (niżej - Kopydła). Nazwa (pierwotnie w formie Koziniec) wiąże się z dawnym wypasaniem kóz w okolicznych lasach. Obecną nazwę (Kozińce w liczbie mnogiej) przeniesiono z rozrzuconego wokół szczytu osiedla. Tereny podszczytowe Kozińców pokrywają polany, natomiast stoki w niższych partiach są w większości zalesione. Prawie na samym szczycie stoi budynek, w którym przez wiele lat mieściło się schronisko młodzieżowe PTSM, a tuż obok - maszt wzniesionej w latach 60. XX w. telewizyjnej stacji przekaźnikowej. Na północno-zachodnim stoku narciarski wyciąg orczykowy. Tuż na południe od szczytu krzyżują się szlaki turystyczne: zielony z Wisły Nowej Osady na przełęcz Kubalonkę z żółtym z Wisły Głębców na przełęcz Szarculę.

Kubalonka (830m n.p.m.) - zalesiony, niewybitny szczyt o dwóch spłaszczonych wierzchołkach, wznoszący się w Paśmie Baraniej Góry w Beskidzie Ślaskim, tuż na północny wschód od przełęczy Kubalonka. Szczyt Kubalonki, wznoszący się w grzbiecie biegnącym równoleżnikowo od Karolówki na zachód, ku pasmu Stożka - Czantorii, stanowi zwornik dla odchodzącego tu na północny zachód grzbietu Kozińców. Południowe, zalesione stoki szczytu Kubalonki trawersuje wąska szosa schodząca z przełęczy Kubalonka koło Zameczku prezydenckiego do Wisły Czarnego. Szosą tą od wymienionej przełęczy po polankę Szarcula biegną znaki czerwone Głównego Szlaku Beskidzkiego. Przez szczyt Kubalonki wiodą natomiast znaki żółte szlaku turystycznego z Wisły Głębców do Koniakowa. Na stokach Kubalonki wytyczone są narciarskie trasy biegowe ośrodka narciarskiego na Kubalonce.

Przełęcz Szarcula (760m n.p.m.) - płytkie siodło w Paśmie Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim, w głównym grzbiecie wododziałowym Polski, dzielącym dorzecza Wisły i Olzy (Odry). Siodło znajduje się w grzbiecie biegnącym od Karolówki generalnie na zachód, w kierunku Pasma Czantorii, między szczytem Kubalonki na pn.-zach. a wzniesieniem Szarculi na pd.-wsch. Nazwa przełęczy jest pozostałością po istniejącej tu niegdyś polanie, będącej w XVII - XVIII w. żywym ośrodkiem szałaśnictwa. Pochodzi od nazwiska Szarzec, wymienionego już w spisie osadników Wisły z 1722 r. Przez przełęcz Szarculę prowadzi szosa z przełęczy Kubalonka do doliny Czarnej Wisełki (koło Zameczku), która tu przewija się z południowej strony grzbietu (dorzecze Olzy) na jego stronę północną (dorzecze Wisły). Na przełęczy znajduje się skrzyżowanie szlaków turystycznych: znaków czerwonych Głównego Szlaku Beskidzkiego z Kubalonki na Baranią Górę ze znakami żółtymi biegnącymi z Wisły Głębców do Istebnej.

Dorkowa Skała – wychodnia skalna, położona tuż pod szczytem wyższego (północno-zachodniego) wierzchołka Szarculi w Beskidzie Śląskim. Wychodnia ma postać mocno zerodowanej, dość szerokiej, nieforemnej ambony skalnej kilkumetrowej wysokości, o wygładzonych ścianach, z głęboką niszą u podnóża. Zbudowana jest z grubych ławic gruboziarnistych, zlepieńcowatych piaskowców kwarcowo-skaleniowych należących do warstw istebniańskich, o charakterystycznej rdzawej barwie na zwietrzałych powierzchniach. Nazwa, znana od dawna wśród mieszkańców Istebnej, pochodzi prawdopodobnie - tak, jak i nazwa lasu na południowych stokach Szarculi - od imienia żeńskiego Dorota (Dora, Dorka). Wiąże się ze starą legendą o córce miejscowego baczy, która miała tu zginąć, walcząc z pasterzami słowackimi o tereny wypasowe. Dorkowa Skała została objęta w 1958 r. ochroną prawną jako pomnik przyrody nieożywionej. Tuż obok wychodni biegną czerwone znaki Głównego Szlaku Beskidzkiego.

Wierch Równiański (1160m n.p.m.) - zalesiony szczyt w Beskidzie Śląskim leżący pomiędzy schroniskiem Przysłop i Baranią Górą, cechuje się obszarami bagnistymi.

Wierch Wisełka (1192m n.p.m.) - szczyt w Beskidzie Śląskim znany głównie z miejsca wykap Czarnej Wisełki.

Barania Góra (1220m n.p.m.) – kopulasty szczyt w południowo-wschodniej części Beskidu Śląskiego, drugi (po Skrzycznem) pod względem wysokości szczyt tego pasma.

Jednocześnie jest najwyższym szczytem polskiej części Śląska Cieszyńskiego i polskiego Górnego Śląska. Góra leży na granicy powiatów cieszyńskiego i żywieckiego; szczyt znajduje się na terenie miasta Wisła.

Na zachodnich stokach obszar źródliskowy Wisły: tam wypływają potoki źródłowe (Biała i Czarna Wisełka) – teren źródlisk jest chronionym obszarem. Zbocza porośnięte lasami jodłowo-bukowymi z domieszką jesionów, jaworów i świerków; stanowiska sztucznie wprowadzonych limb i kosodrzewiny. Występują wychodnie gruboławicowego piaskowca istebniańskiego. Rezerwat przyrody "Barania Góra" o powierzchni 386ha obejmuje szczytowe partie góry wraz z obszarem źródliskowym Wisły. Ponadto ochronie w ramach rezerwatu przyrody "Wisła" podlegają cieki wodne Czarnej Wisełki, Białej Wisełki i Malinki(ochrona pstrąga potokowego). Węzeł szlaków turystycznych prowadzących m.in

. na Skrzyczne, Malinowską Skałę, Przełęcz Salmopolską, do Wisły Czarne i Węgierskiej Górki. Przez szczyt przebiega Główny Szlak Beskidzki. Barania Góra oraz okoliczne szczyty to dobry punkt widokowy – na szczycie znajduje się ogólnodostępna, stalowa wieża widokowa. Panorama obejmuje m.in.: Beskid Śląski, Beskid Śląsko-Morawski, Beskid Żywiecki, Małą Fatrę, Beskid Mały. Na polanie Przysłop pod Baranią Górą (900m n.p.m.) od 1925 r. działa schronisko turystyczne (aktualnie PTTK). Obecne schronisko, murowane, wybudowane zostało w 1978 r. w miejsce dawnego, drewnianego, przeniesionego w 1985 r. do centrum Wisły.

Magurka Wiślańska (1140m n.p.m.) – szczyt zwornikowy w głównym grzbiecie pasma Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim, pierwszy na pn. od szczytu Baraniej Góry. W kierunku wsch. odgałęzia się tu potężny rozróg grzbietów górskich, sięgających na pn. po dolinę Leśnej (szczyt Ostre), na wsch. po Sołę (Glinne), zaś na pd. po dolny bieg Kameszniczanki (Mała Barania). Dawniej wspólną nazwą "Magurka" określano cały wyrównany odcinek grzbietu od szczytu Magurki Wiślańskiej na zach. po Magurkę Radziechowską na wsch. Na grzbiecie tym, zbudowanym z gruboławicowych, gruboziarnistych piaskowców i zlepieńców istebniańskich, występują liczne wychodnie skalne w postaci ciągów ambon, grzybów skalnych czy pojedynczych, wystających z podłoża głazów. Zach. stoki Magurki Wiślańskiej, opadające ku dolinie Białej Wisełki, porośnięte lasem świerkowym z domieszką buka, jodły i jawora, wchodzą w skład rezerwatu przyrody Barania Góra. Węzeł szlaków turystycznych: łączą się tu znaki Głównego Szlaku Beskidzkiego z Węgierskiej Górki i znaki szlaku ze Skrzycznego, by razem już poprowadzić na szczyt Baraniej Góry.

Gawlasi (1076m n.p.m.)- szczyt w Beskidzie Śląskim całkowicie zalesiony, przez szczyt prowadzą znaki zielone prowadzące z Baraniej Góry na Skrzyczne.

Zielony Kopiec (1152m n.p.m.) - zalesione wzniesienie w kształcie wyraźnego stożka lub kopca, w głównym grzbiecie Pasma Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim, pomiędzy Magurką Wiślańską na południu a Malinowską Skałą na północy. Zielony Kopiec jest szczytem zwornikowym. W kierunku zachodnim odgałęzia się tu grzbiet Cienkowa. Nazwa Zielonego Kopca pochodzi z czasów, gdy biegła tędy granica między Księstwem Cieszyńskim (później austriackim Śląskiem) a Księstwem Oświęcimskim (później Rzecząpospolitą), oznaczana w terenie zwyczajowo kopcami granicznymi.

Malinów (1117m n.p.m.) - płaskie, rozległe wzniesienie w paśmie Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim, w grzbiecie biegnącym od Malinowskiej Skały ku Przełęczy Salmopolskiej. Grzbietowa część Malinowa zbudowana jest z występujących tylko w tej części Beskidu Śląskiego tzw. zlepieńców z Malinowskiej

Skały. Na stokach liczne wychodnie skalne w formie m.in. baszt i ambon, dochodzących do 9m wysokości i 120m długości. W zboczach góry znajduje się kilka jaskiń, w tym na południowym stoku góry, tuż pod grzbietem od strony Wisły Malinki, znana Jaskinia Malinowska, chroniona jako pomnik przyrody (lecz udostępniona do zwiedzania), a także największa jaskinia polskiego fliszu karpackiego (Jaskinia Miecharska o długość korytarzy 1801m). Szczyt Malinowa jeszcze na początku lat 90. XX w. w całości porośnięty był lasami świerkowymi. Dziś pokryty jest wielkimi wyrębami, z których można podziwiać interesujące panoramy.

Pełna galeria znajduje się pod poniższym linkiem:
http://www.przemyslawjakubiak.pl.tl/Galeria/kat-17.htm